Kategori: Osmanlı Tarihi

II.Abdülhamid için en çok toprak kaybeden padişahlardan biriydi dersek yanılmış olmayız. II. Abdülhamid döneminde, Tunus, Girit, Mısır, Kıbrıs, Sırbistan, Karadağ, Romanya, Bulgaristan, Bosna Hersek, Niş, Teselya, Kars, Batum ve Ardahan kaybedilmişti. Tarihçi İlber Ortaylı da bu toprak kayıplarını doğrulamakta ve hatta II.Abdülhamid’in İran’a bile toprak verdiğini söylemektedir.

1912 seçimlerinin tarihe ”sopalı seçim” olarak geçmesinin nedeni İttihat ve Terakki partisinin seçim öncesi, muhalifleri sopayla döve döve susturmaya çalışmasıdır. İktidar olmanın verdiği güçle muhalefeti susturmak için her yolu denediler.  Örneğin İttihat ve Terakki muhalifi Rıza Tevfik, Büyükada’da verdiği konferansı gerekli makamlara bildirmediği bahanesiyle 25 gün hapis cezasına çarptırıldı.

Osmanlı döneminde, Arap alfabesi her zaman bir grup azınlığın bildiği bir ayrıcalık oldu. Yüzyıllarca böyle devam etti ve hiç sorun olmadı. Ta ki Tanzimat dönemine kadar… İlk gazetelerin çıktığı, kitapların basımının arttığı bu dönemde halkın okuma yazma bilmemesi bir sorun olarak ortaya çıkmıştır. Sonuçta basılan kitapları, gazeteleri halk okuyacak.

Timur, Karabağ kışlağında Bayezid’den gelen Osmanlı elçisine, Osmanlılar “dâim Frenklere karşı gaza yaptıklarından”, ona karşı yürümek “Frenklerin kuvvetlerinin artmasına” neden olur, bu nedenle “Rûm diyarı üzerine yürümek” yanlısı değilim, yanıtını verdi. Fakat, Bayezid’in Karakoyunlu Kara Yusuf’u himaye etmekte ısrarını bir meydan okuma olarak görüyordu.

Enderunlu Fazıl, Osmanlı tarihinin en aykırı tarihi şahsiyetlerinden biridir.  Bir eşcinseldir ve eşcinsel olduğunu hiçbir zaman gizlememiş, şiirlerinde aşklarını yazmıştır. Hatta bir şiirinde ”Şairiz, şeyn verir şanımıza/Giremez fahişe divanımıza” diyecek kadar kadınlardan hoşlanmadığını ifade etmiştir.

Yolsuzluk öyle bulaşıcı bir hastalıktır ki devlete bir kez bulaştığı an çok hızlı şekilde yayılır. Osmanlı devletinde de aynen böyle olmuştur. Askerler arasında başlayan manevi bozulma, savaş isteğinin yerini para hırsının alması devletin tüm kurumlarına bulaşmıştır. Artık öncelik devletin menfaatleri değil şahsi menfaatlerdir. Bir devlet için en büyük felaket, devleti yönetenlerin kişisel hırslarının devletin menfaatlerinin önüne geçmesidir.